اثر بی هوشی مکرر ناشی از تیوپنتال در دوره نوزادی بر تشنج‌ القاء شده توسط پنتیلن تترازول و پاسخ های درد در زمان بلوغ در موش سفید آزمایشگاهی

  سابقه و هدف: تجویز داروهای هوش‌بر عمومی به‌ویژه در دوران‌های بحرانی رشد گاهی منجر به ناهنجاری‌های جدی یا عوارض جانبی می‏شود. داروهای هوش‌بر می‏توانند در دوره بحرانی رشد، بر تکوین و سیناپتوژنز مغز اثر‏ بگذارند. در مورد اثر باربیتورات‏ها (حفاظت‏کنندگی یا تخریب عصبی) تناقض وجود دارد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه بی‌هوشی مکرر توسط تیوپنتال (آگونیست GABAA ) در دوره نوزادی با میزان تشنج‌پذیری القاء شده توسط پنتیلن تترازول ( PTZ ) و میزان پاسخ به درد در دوران بلوغ در رت ویستار بود.   مواد و روش ‌ ها: 40 رت نر نوزاد به 2 گروه شم و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی (20= n ) روزانه با دوز mg/kg 30 تیوپنتال تیمار در روزهای 10 تا 20 پس از تولد عمیقاً بی‌هوش شدند، برای گروه شم سرم فیزیولوژی استفاده شد. پس از بلوغ، حملات تشنجی با تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول ( mg/kg 45) القا شده و زمان تاخیر بروز حملات تشنجی بعد از تزریق PTZ ثبت گردید. هم‌چنین پاسخ به درد به‌طور هم‌زمان با آزمون Tail-flick و آزمون فرمالین ارزیابی شد.   یافته ‌ ها: تفاوت معنی‏داری در بروز حملات تشنجی و حساسیت به درد در دو مدل آزمون درد ذکر شده بین گروه‌های شم و تجربی وجود نداشت. نتیجه ‌ گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تزریق مکرر داروی تیوپنتال به عنوان آگونیست گیرندهای GABAA در دوره نوزادی بر تشنجات القاء شده ناشی از PTZ و میزان پاسخ های درد در دوران بلوغ اثری ندارد. فقدان اثر می تواند ناشی از رخداد مکانیسم های جبرانی محافظتی در طی تکامل مغز باشد